Koning Acrisius (Donald Houston) van Argos is vertoornd omdat zijn dochter Danae (Vida Taylor), ondanks zijn strenge bewaking, toch door een man is bezocht, en een zoon (Perseus) heeft gebaard. Hij beveelt dat zij en haar zoon in een doodkist in zee worden geworpen, wat hij beter niet gedaan had, want de vader van het kind is de oppergod Zeus (Laurence Olivier), die als straf Argos vernietigt. De kist spoelt aan en de jonge Perseus (Harry Hamlin) groeit op tot een stoere krijger die op zoek is naar de doel in zijn leven (en dan nu een streepje Disney-muziek, puke puke). Dat doel van hem luistert naar de naam Andromeda (Judi Bowker), vervloekt door haar vroegere verloofde Calibos (Neil McCarthy). Alle aspirant-minnaars moeten een raadsel oplossen; vinden ze de oplossing, dan krijgen ze de hand van de beeldschone Andromeda én het bijhorende koninkrijk. Verliezen ze, dan wacht hen echter de brandstapel en een levende verbranding. Dat ze daar bij het Rad Van Fortuin nog niet aan gedacht hebben! Calibos is door Zeus misvormd omdat hij met zijn bende rabauwen op onmeedogenloze wijze jacht heeft gemaakt op zijn scheppingen (o.a. vliegende paarden), maar anderzijds is hij de zoon van de zeegodin Thetis (Maggie Smith) en geniet hij de onvoorwaardelijke steun van zijn moeder. Perseus verbreekt echter de vervloeking door Andromeda op haar gedwongen nachtelijke  tochten naar Calibos te vergezellen met behulp van een helm die onzichtbaar maakt en het vliegend paard Pegasus - je moet er maar opkomen. Als koningin Cassiopea (Sian Phillips), dolgelukkig, Andromeda aan Perseus uithuwelijkt en haar schoonheid boven die van de godin Thetis stelt, voelt die laatste zich op haar tenen getrapt en eist dat Andromeda binnen dertig dagen aan de Kraken geofferd wordt, een onkwetsbaar zeemonster. Perseus laat zich echter zijn kersverse bruid niet van zijn brood eten en zoekt de mensenetende stygische heksen op om te weten te komen hoe hij de Kraken kan verslaan. De heksen weten wel een middel, maar dat is mogelijk nog gevaarlijker dan de Kraken zelf: de aanblik van het monster Medusa, die alle schepselen in steen kan doen veranderen.

Met het oog op de nieuwe verfilming door Louis Leterrier (The Incredible Hulk) brengt Warner deze klassieker op high-definition uit die als een staalkaart geldt van wat men als de archetypische de Harryhausen stop-motion animation beschouwt. Alhoewel de regie van deze film in de handen van Desmond Davis lag, was dit veelal het laatste grote wapenfeit van de grootmeester van de stop-motionanimatietechniek Ray Harryhausen, de man die cyclopen tot leven bracht (The 7th Voyage Of Sinbad), skeletten met elkaar liet duelleren (Jason And The Argonauts) en cowboys dinosaurussen liet vangen (Valley Of The Gwangi). Naar de huidige animatiestandaarden zien de "speciale effecten", zoals de gigantische gier, het vliegende paard en de mechanische uil als een rip-off van C3PO uit Star Wars, om maar te zwijgen van de hoekige overgang tussen de acteur die Calibos speelt en zijn kleien tegenhanger, er ronduit cheesy uit, maar Harryhausen wordt toch nog altijd - terecht - aangezien als één van de belangrijkste filmmakers die het gebruik van speciale effecten in films introduceerde. Vandaar dat bijvoorbeeld het restaurant in Monsters Inc. waar Mike Wazowski en zijn verloofde Celia een romantisch afspraakje hebben, naar hem is genoemd. De stop-motiontechniek, waarbij de verschillende monsters met kleien poppetjes worden nagemaakt en beeldje per beeldje bewegen, is intussen dood en begraven onder een berg computers met een vlaai van een grafische kaart en we hebben nog niet vaak films gezien waarin het gebruik van blue screens zó doorzichtig was. Bovendien zijn de acteurs - op Laurence"Spartacus" Olivier en Maggie "Harry Potter" Smith na - niet dadelijk terug te vinden op Hollywoods A-list, alhoewel Harry Hamlin nadien nog een succesvolle tv-carrière in de schoot geworpen kreeg door zijn rol in L.A. Law. Wat maakt de film dan zo aantrekkelijk? Het kinderlijke naïeve? De nostalgie? Het zal wel een mengeling van die factoren zijn, want als kind vonden we dit één van de meest magische en fantastische films die ooit het kleine scherm sierde. En een deel van die magie is gebleven, ondanks het feit dat we tegenwoordig als filmkijkers rotverwend worden en meteen gaan mopperen als trucages ook maar een klein beetje niet realistisch genoeg zijn. Maar bedenk: zonder klassiekers als Clash Of The Titans was er nooit een Jurassic Park of een Matrix geweest. Dus leun achterover, zet uw zin voor realiteit op nul en geniet ten volle van deze klassieker.

BEELD EN GELUID
Eindelijk hebben we een excuus om ons te ontdoen van de Australische NTSC-versie en een behoorlijke versie in huis te halen. Alhoewel: Clash Of The Titans is getekend door de tand des tijds en daar zullen geen honderd Blu-raytransfers iets aan kunnen veranderen. Sommige scènes kreunen onder de ruis, zoals die waarin Perseus met twee getrouwen in het donkere, vochtige hol van Medusa binnendringt (nee, dit is geen pornofilm!) of de nachtelijke scènes die zich bij klaarlichte dag (!) afspelen in de moerassen van Calibos. Ook qua belichting is Clash Of The Titans bezwaarlijk een film te noemen die als voorbeeldstandaard kan dienen, zij het dat de visuele imperfecties beslist ook tot gevolg hebben dat de stop-motionanimatie er minder knullig uitziet dan ze feitelijk is. Geen fan van digitale ruisonderdrukking zijnde, valt er wel voor de film te pleiten, want de transfer ziet er grotendeels as is uit; de film is nergens bijgeslepen of kunstmatig verscherpt, maar ook de fouten, zoals de talrijke printbeschadigingen, zitten er nog in. De zachte tooi van pastelkleuren is af en toe nog best te pruimen en onder meer de huidtextuur van de personages, Medusa en in het bijzonder Calibos en voor zo ver het scènes betreft die door een acteur worden gespeeld, tonen een correcte kleurbalans en weinig fouten. De zwarttinten konden beslist beter, maar ook hier denk ik dat het eerder te wijten is aan de staat waarin de film zich bevindt dan aan de transfer. De DTS-HD MA-track bevat een 2.0-stereomix die erg goed aanleunt bij de beste geluidstransfers die ik van Clash Of The Titans heb gehoord, maar opnieuw betekent dit in absolute termen niet veel. Het stereobeeld vertoont maar minimale diepte, de dialogen klinken soms hol en metaalachtig en het geheel staat vrij stil op de master, zodat een flinke draai aan de geluidsknop nodig is. Kleine kraakjes en ruis zijn soms hoorbaar, maar naarmate de film vordert wordt het stereobeeld iets rijker in onder meer het gevecht van Perseus met de reuzenschorpioenen. Ook hier moet ik vermelden dat het hier weliswaar om de originele presentatie gaat die qua nostalgische sfeer wel bij de film past, maar nauwelijks potten breekt.

 

EXTRA'S
De extra's zijn voornamelijk van de regio 1-4 versie overgenomen. Nochtans opent de disk met een smaakmakende promoclip van de nieuwe Clash Of The Titans die Louis Leterrier in 2010 op het publiek zal loslaten. Naast een kort interview van 12 minuten met Ray Harryhausen die Clash Of The Titans en ook zijn ander werk becommentarieert, is er "Myths and Monsters" (9 min.) en kan je 7 korte filmfragmenten herbekijken waarin de verschillende stop-motioncreatures worden benoemd. De mooiste extra, als we die zo mogen noemen, is echter het stijlvolle 40 pagina's tellende boekwerkje met mooie kleuren- en zwart-witreproducties en trivia over de film. Deze Amerikaanse versie bevat ook een kortingsbon om tijdens de eerste maand van release Leterriers film te gaan bekijken als u in de buurt van een Amerikaanse bioscoop mocht wezen, en een kleurenbrochure met reclame voor diezelfde remake.

 

CONCLUSIE
Clash Of The Titans een pareltje uit de filmgeschiedenis noemen zal ongetwijfeld iets te veel eer zijn, maar voor wie geïnteresseerd is in het werk van Ray Harryhausen is het ongetwijfeld een essentieel puzzelstuk. De technische kwaliteit van de transfer is echter laag, maar dat ligt ongetwijfeld aan de slecht bewaarde kopie.