Duizendpoot Clint Eastwood werd tot voor een tijd enkel geassocieerd met brutale cowboyfilms en politie-actiefilms zoals Dirty Harry, waarbij de rechten van de verdachte een banale bijkomstigheid zijn. Voor de poen moet de man het allang niet meer doen. Maar sinds hij achter de camera is gekropen en films is begonnen te regisseren, heeft hij een heel ander genre aangeboord dat op enorm veel bijval kan rekenen bij het publiek én bij de meest medogenloze critici. Én hij kan de conservatieve vleugel in Amerika regelmatig door middel van zijn films op zijn nummer zetten, wat hij ook doet. In 2006 draaide Eastwood twee oorlogsfilms back to back, namelijk Flags Of Our Fathers en Letters From Iwo Jima, waarin de clash tussen de Verenigde Staten en het zichzelf onoverwinnelijk achtende Japan tijdens de Tweede Wereldoorlog vanuit de beide standpunten wordt belicht, en drie jaar eerder, in 2003, draaide hij het bijzonder intelligente drama Mystic River, over de nasleep van kindermisbruik. De films werden telkens voor meerdere prijzen genomineerd, maar het was Million Dollar Baby, dat zich van de andere films onderscheidt omdat Clint Eastwood er zelf de hoofdrol in speelt, dat onder meer met de Oscar voor de beste film ging lopen. Ook Million Dollar Baby is een film met een erg genuanceerde boodschap over een maatschappelijk delicaat thema, [spoilers] namelijk euthanasie,[/spoilers] waarin Eastwood zich niet méér kon distantiëren van alle clichés die horen bij de schietgrage macho die hij gewoonlijk portretteert. Frankie Dunn is een diepgelovig man, in die mate zelfs dat de pastoor van de katholieke kerk grijs haar krijgt van zijn niet aflatende waterval aan vragen over de drievuldigheid en de onbevlekte ontvangenis. "Liegen tegen de pastoor is een zonde", waarschuwt zijn herder hem nog, want op de vraag hoe het met Frankies dochter gaat en of hij haar nog geschreven heeft, beaamt Frankie elke keer dat tussen hen alles koek en ei is. In werkelijkheid komen zijn brieven systematisch ongeopend terug en dat Frankie volhardt in de boosheid mag blijken uit het feit dat hij intussen al een schoendoos vol schrijfsels bij elkaar geschraapt heeft.

Wat er tussen vader en dochter fout zit, dat komen we niet te weten. Er wordt zelfs niet naar gehint, maar het is voor het verloop van de film niet terzake. Wanneer Maggie Fitzgerald in Frankies leven verschijnt, is het duidelijk dat de stoere, zwijgzame bokscoach grote nood heeft aan een vader-dochterrelatie, maar dat hij in eerste instantie erg afstandelijk en koel reageert, duidelijk bang om (opnieuw) gekwetst te worden. Hilary Swank speelt een meesterlijke én van het juiste accent voorziene, fysiek erg uitdagende rol als girl from the south, duidelijk een bloem die toch nog heeft kunnen bloeien op een vuilnisbelt. Ze verloochent haar afkomst nergens, maar de manier waarop haar familie als hillbilly trailer trash wordt afgeschilderd, het laat niet veel aan de verbeelding over. Swank heeft zich voor haar rol laten coachen door de Nederlandse bokskampioene Lucia Rijker (die in de film een bijrolletje speelt als haar tegenstander); ze heeft de perfecte jongensachtige gestalte, inclusief de spiermassa, om Maggie te zijn. De derde schakel in de relatie is Morgan Freeman als Scrap, een manusje-van-alles die in een zeer karig kamertje in de bokshal woont en die een oog kwijt is geraakt na een felbevochten duel waarin hij tegen advies van de dokters in door is blijven boksen. Omdat hij met zijn handicap nergens meer aan de bak komt, heeft Frankie hem een job aangeboden, en tussen de twee is er zeker geen plaats meer voor wrok, maar ze gaan des te respectvoller met elkaar om. Alhoewel het hele verhaal vanuit het perspectief van Scrap wordt verteld, is hij niet meer dan een toeschouwer; de film draait helemaal om de relatie tussen de oudere Frankie en zijn dynamische, ambitieuze poulain.

 
Het is voorts opvallend dat de film in drie delen met een compleet ander opzet uit elkaar valt; het eerste halfuurtje is een luchtige, haast pathetische milieuschets, waarin de grootste losers uit de bokswereld in het gedelapideerde excuus voor een sporthal bij elkaar komen; zo loopt er voortdurend een kerel rond (Jay Baruchel) die meent dat hij de wereldkampioen bij de weltergewichten is, maar die met één welgemikte klap tegen het canvas gaat. We krijgen nog net niet de boodschap erbij cadeau dat deelnemen belangrijker is dan winnen. In het tweede deel, wanneer Maggie haar intrede in de boksschool doet en ze kamp op kamp schijnt te winnen, lijkt het alsof we naar een Rocky-­achtige successtory vol valse heroïek kijken over het groeiende succes van een vedette in wording. De twee eerste delen worden echter meedogenloos onderuitgehaald door de derde akte, waarin het verhaal een heel andere wending neemt en de kijker geconfronteerd wordt met een simpel maar hard moreel dilemma dat zonder enig gevoel van overdreven sentimentaliteit als een droog feit wordt gepresenteerd.

In Million Dollar Baby komen gewoon alle goede elementen op de goede plaats samen: het meticuleus genuanceerde acteerspel, het spirituele script, de intelligente subplots met onder meer de rake karakterisering van Maggies familie als een bende parasiterende steuntrekkers, de grauwe en troosteloze decors van de boksscène, Eastwoods magistrale cameravoering bij het in beeld brengen van de bokssequenties én de fijne en gevoelige muziek die hij zelf geschreven heeft. Bij andere acteurs (kuch, kuch, Kevin Costner, hoest, hoest) zou een dergelijke veelzijdigheid al gauw bestempeld worden als een staaltje egotripperij; Clint Eastwood kán het echter allemaal tegelijk en weet zichzelf toch behoorlijk in het middelpunt van de belangstelling te plaatsen. Het liefdesverhaal blijft onverstoord centraal staan, maar het is een liefdesverhaal waarvan niet zozeer de primaire elementen overeind blijven, dan wel échte vriendschap en de vraag hoe ver je bereid bent te gaan om die vriendschap op te proef te stellen.

BEELD EN GELUID
Million Dollar Baby ziet er bij momenten sober en druilerig uit en aansluitend bij de thematiek van de film is een vibrante transfer met felle kleuren en een flitsende montage gepast, noch gewenst. De film ziet er scherp en solide uit, met goede zwartniveaus, een realistisch patroon van huidtinten en weinig tot geen ruis. Om kosten te sparen is er een single layer-disc gebruikt, maar aan de beeldtransfer is daar alleszins weinig van te zien en dat is positief bedoeld. De Engelse DTA HD-MA-track is zeer helder, ingetogen waar het moet en hij biedt de nodige immersieve ervaringen wanneer dat nodig is, bijvoorbeeld wanneer Mo Chuisle onder luid applaus de ring betreedt.

 
EXTRA'S
Hier moeten we weer een dikke rode kaart trekken. De dvd-release én de meeste niet-Beneluxversies van deze Blu-ray hebben tenminste nog een handjevol documentaires te bieden, wat voor een film met een dergelijke staat van dienst het minimum minimorum moet zijn. Bij A-Film mocht deze release echter niet te veel kosten en worden de liefhebbers weer op een bijzonder onprofessionele wijze naar de importkanalen gedreven.

 

CONCLUSIE
Het is oprecht moeilijk om het bij een film als Million Dollar Baby droog te houden. Clint Eastwood heeft in elk geval met dit werkstuk zijn al rijkgevulde CV als regisseur nog een beetje aangedikt, met wat mogelijk de beste film is die hij in zijn carrière heeft gedraaid. Qua beeld en geluid is deze release in orde, maar iemand verdient het om voor het schromelijk gebrek aan extra's door Billie The Bear in de ring tot moes te worden geslagen.