:: ARTIKELS ::
DVDInfo.be >> Artikel >> Achtergrond >> FILMFEST GENT 2021: DAG 11
FILMFEST GENT 2021: DAG 11
Type: Achtergrond - Datum: 2021-10-23 - Geplaatst door: Ann
FILMFEST GENT: DAG 11
 
We kunnen het amper zelf geloven dat we dit schrijven, maar de 48e editie van FilmFest Gent is alweer voorbij. Op de laatste dag werden in Gent ook de hoofdprijzen uitgereikt. Vortex van regisseur Gaspar Noé werd door de Internationale Jury bekroond met de Grand Prix voor Beste Film, en er was een Special Mention voor Memoria, de eerste film van Apichatpong Weerasethakul die buiten Thailand werd gedraaid. Clara Sola, dat geregisseerd werd door Nathalie Álvarez Mesén, kreeg dankzij de muziek van Gentenaar Ruben De Gheselle de Georges Delerue Prijs voor Beste Muziek. DVDInfo was 12 dagen lang te gast op FilmFest Gent. In totaal zagen we 40 films waarvan allen zijn gerecenseerd. Onze oprechte dank aan Wim De Witte, Kim Verthé, Patrick Duynschlaegher en de vele vrijwilligers die ons dagelijks met een glimlach naar ons zeteltje brachten. Ons resten nog twee films die we op de slotdag zagen plus een eindwoordje, en zoals het echte kenners beaamt een top 5 (of zoiets).





THE BEEKEEPER (8/10)
Voor het eerst kon je in Vlaanderen dankzij FilmFest Gent het volledige repertoire van Theo Angelopoulos op het grote doek in de Gentse Studio Skoop bewonderen en dat onder het curerend oog van Patrick Duynschlaegher. Een van de bekendste films van deze Griekse cineast, The Beekeeper uit 1986, werd ook buiten het parcours vertoond in de grote Kinepolis-zaal en dat in het bijzijn van Giorgos Arvanitis, de trouwe DOP'er van Theo Angelopoulos. The Beekeeper is een een roadmovie waarin een imker (fenomenaal vertolkt door Marcello Mastroianni) na het huwelijk van zijn dochter met zijn bestelwagen vol bijenkorven door Griekenland trekt en bewust besluit om uit het leven te stappen. Op zijn tocht ontmoet hij een losbandige jonge vrouw (Nadia Mourouzi) van wie we de naam nooit kennen. Je kan The Beekeeper zien als een hymne aan het leven, maar evengoed als een afscheid ervan en dat met het bijtend cynisme dat zo eigen is aan de Griekse cinema. Hoewel het thema zwaar is (het verlangen naar de dood), voelt de film nooit zo aan. In tijden dat cinema geregeerd wordt door alles verpletterende Netflix-titels en allerhande superheldentitels is er meer dan ooit nood aan films als deze waarbij de menselijke ziel met zichzelf in het reine komt.




HIT THE ROAD (8/10)
De appel valt in het geval van Panah Panahi niet ver van de boom, hij is immers de zoon van Jafar Panahi, de Iraanse regisseur die door het maken van "provocerende" films een reisverbod kreeg. Volgens Panah gaat alles goed met zijn vader, maar hij is er zich ten volle van bewust dat zijn eigen eerste film Hit The Road ook niet op gejuich zal onthaald worden door de Iranese overheid. Het is wel allemaal subtiel, zoals een soundtrack die bestaat uit populaire songs van zangers die uit Iran zijn gevlucht, maar wie een beetje zijn weg kent in de Iranese samenleving weet dat Panah Panahi graag prikt waar het pijn doet. Hit The Road is zoals de titel doet vermoeden een roadmovie. Waar de tocht naar toe leidt komen we pas in het midden van de film te weten, maar onderwijl zitten we middenin een familietripje met een jeep waarvan de benzinetank lekt en waarbij een verwend snotaapje ons scene per scene dichter naar de waarheid brengt. Hit The Road brengt de bekende lach en traan maar wel via sarcastische en bijzonder frisse cinema die zo hilarisch is dat je het einddoel wel eens zou kunnen durven vergeten.




EINDCONCLUSIE
Didier: 2021 was een bijzonder moeilijk jaar voor de cinema. Eventjes werd ons wijsgemaakt dat Netflix en Disney+ er zouden voor zorgen dat we de bioscoopzalen bij het grof vuil zouden mogen gaan plaatsen. Wie rondliep op FilmFest Gent weet dat het anders is, en kan. We zagen het zelfs toen we in dezelfde Kinepolis bijna omver werden gelopen door een horde jonge fans die Venom 2 wilden zien. FilmFest Gent is een festival dat zich net als Cannes loswrikt van het popcorngenre maar zonder te vergeten dat film een universeel gegeven is dat een kritisch venster op de wereld is, maar tegelijkertijd de magie er niet van vergeet. Dat een film zoals Spencer uitverkocht raakt is logisch, maar dat ook een surrealistische parabel uit Costa Rica voor een zo goed als volle zaal zorgt kan een cinefiel hart alleen maar blij maken. Mijn top 5 dan maar. Eventjes dacht ik aan Un Monde de eerste plaats te gunnen al was het maar omdat Gaspar Noé sowieso de nodige buzz zal krijgen. Maar niemand die het genie van Vortex kan ontkennen. Een film over de dood, dementie en afscheid nemen van het aardse leven. Een mokerslag. Verder kon ik niet buiten Spencer. Als Léa Seydoux niet de beste actrice van dit moment is, dan moet het wel Kristen Stewart zijn die naadloos in de huid kroop van Lady Di. Op de vierde plaats komt Bad Luck Banging Or Loony Porn, een Roemeense satire zoals je het nog nooit zag. En wat met die vijfde plaats? Lange tijd was deze plaats gereserveerd voor The Card Counter van Paul Schrader, maar het werd uiteindelijk Animals van Nabil Ben Yadir. Het neigt wel naar een snuff movie, maar de boodschap zit. Overigens merkte je dat er een hemelsbreed verschil is tussen de Waalse cinema die grenzen wil verleggen en de veel te brave Vlaamse filmwereld die keurig de te volgen lijntjes aftast en resulteert in gedateerde gedrochten. Haalden net de top 5 niet: La Civil van Teodora Mihai, A Chiara van Jonas Carpignano, France met Léa Seydoux en zoals gezegd The Card Counter.

1. Vortex
2. Un Monde
3. Spencer
4. Bad Luck Banging Or Loony Porn
5. Animals

Stijn: Intens, brutaal , emotioneel en vooral een visueel topfestijn. 

1. Vortex
2. Pig
3. Bad Luck Banging Or Loony Porn
4. The Worst Person In The World
5. Spencer


 


Andere artikels van hetzelfde type