:: ARTIKELS ::
DVDInfo.be >> Artikel >> Achtergrond >> FILMFEST GENT 2020: DAG 3 - 15 OKTOBER 2020
FILMFEST GENT 2020: DAG 3 - 15 OKTOBER 2020
Type: Achtergrond - Datum: 2020-10-16 - Geplaatst door: Didier
FILMFEST GENT 2020



Dat het bioscooppubliek grote honger heeft bleek gisteren op Filmfest Gent geen boutade te zijn. Ondanks de slopende omstandigheden was het behoorlijk druk in de Gentse cinema’s tijdens Filmfest Gent, weliswaar onder streng (maar vriendelijk) oog van de vele security-mensen die toezien of alles volgens de alsmaar strenger worden coronaregels verloopt. Maar laten we het vooral over de cinema hebben...

Besloten we de vorige dag met een Duitse film dan zetten we 12 uur later de reis door in het Franse universum met Gagarine. Een film waar we nog niet helemaal over uit zijn omdat deze prent van het regisseursduo Fanny Liatard en Jérémy Trouilh zich net iets te veel op het pad van de feelgood-movie bevindt. De film begint met beelden uit 1963 waarbij de Russische kosmonaut Yuri Gagarin de eerste steen legt voor het woonproject Cité Gagarine in Ivry-sur-Seine, een banlieue die zich net buiten Parijs bevindt. Was dit in de golden sixties nog een prestigieus woonproject, dan is het vandaag een achtergestelde buurt geworden waar armoede en drugs welig tiert en een wijk die volledig links gelaten wordt door de Franse overheid. De gemeente besluit om de wijk plat te gooien. De zestienjarige Youri (Alséni Bathily) besluit echter om dit te voorkomen en dit via zijn droomwereld die overheerst wordt door de droom om kosmonaut te worden en zijn liefde voor Romameisje Diana (Lyna Khoudri). De film gedraagt zich als een verwarde hybride van Intouchables en La Haine, en op Lyna Khoudri na die we weldra in de nieuwste van Wes Anderson zullen zien en een echt natuurtalent is, zagen we een leuke, sympathieke film die noch mossel noch vis is.






Een andere actrice waar we de laatste tijdje een boontje voor hebben is dan weer Margaret Qualley. Blame it on the girl, maar wat deze rijzende ster liet zien in Tarantino's Once Upon A Time In Hollywood wordt in My Salinger Year alleen maar met verve bevestigd.De titel van de film doet vermoeden dat alles draait rond Salinger, de wereldvreemde auteur van de klassieker wiens (enige) bestseller The Catcher In The Rye uit 1951 Mark Chapman zo zot maakte dat hij er zijn inspiratie in vond om John Lennon te vermoorden. Deze uiterst populaire auteur die nooit van zich liet horen werd overstelpt met fanbrieven die hij nooit las, maar iemand moet ze verwerken of ten minste in de prullenbak doen belanden. Het New Yorkse literaire agentschap Harold Ober zijn die schrijfsels ondertussen goed beu, maar ze willen het schaarse contact met Salinger behouden want ergens hebben ze de droom dat de auteur met een nieuw boek op de proppen komt. Een ideale job voor de compleet onervaren Joanna Rakoff (Margaret Qualley) die zelf schrijver wil worden. Een droom die wordt tegengehouden door haar bazin Margaret (Sigourney Weaver). Een film die op waargebeurde feiten rust en vuurwerk oplevert tussen Sigourney Weaver en Margaret Qualley, ook al is het niet meer dan het aloude the good and the evil. Deze autobiografische prent verliest op het einde wel wat van zijn schwung, en het zal ook geen al te gemakkelijke rit zijn voor wie niet al te veel afweet van de literaire goden, maar sowieso een sterke aanrader.




De Belgische muzikant Daan Stuyven in een Hongaars arthousedrama van 153 minuten. En u die dacht dat u alles had gezien. Eden is de nieuwste film van Ágnes Kocsis en, excuseer ons als u het woord niet meer kan horen, en gaat over een bubbel. Geen masker voor Eva, wel een astronautenpak want de gekwelde vrouw kan niet wennen aan de buitenlucht en krijgt daardoor verschrikkelijke allergieën. Daan (153 minuten Hongaars sprekend) speelt de rol van een aan alcohol verslaafde psychiater die de vrouw onderzoekt en behoorlijk zijn boekje te buiten gaat. Op papier lijkt Eden niet bepaald aantrekkelijk, maar eens je in het vreemde wereldje van dit drama zit, raak je er zo door gefascineerd dat je naar het einde snakt. En neen dat bedoelen we niet cynisch, en die Daan... wel die kan acteren!





FilmFest Gent is echter ook meer dan filmpjes kijken, maar ook evenementen. Eerder op de dag was er Patrick Duynschlaegher met zijn Talkies over de Neue Deutsche Welle, en een paar uur later introduceerde de filmcriticus Ongezien/Invisible van Daniël Biltereyst en Bruno Mestdagh. België is altijd anders dan de rest geweest, en ook op censuurvlak. Officieel bestond er geen censuur. Alles kon. Een nadeel was wel dat je 18 moest zijn voor eender welke film, behalve als die gekeurd werd door de Filmcommissie. Deze heren hadden geen flauw benul van wat essentieel was voor de film en naar hartelust werd alles geknipt wat zij niet kunnen vonden, ook al ging het om een plot. Deze coupures werden bewaard door de Brusselse rechtbank, tot het filmarchief van Cinematek vond dat deze stukjes film in het Brusselse filmhuis thuishoorden. De twee maakten er een sport van om deze verboden scenes te digitaliseren en ze samen te bundelen in Ongezien/Invisible. Het werd een collage die respect had voor de censor, en de filmpjes behandelde zoals hij vond dat ze behandeld moesten worden: ruw, en zonder eerbied. Je vraagt je af wat deze mensen bezielde om iets aan het Belgische oog te onttrekken, maar voor de fimnerd levert het een hilarische trip op doorheen Tarzan, King Kong, Spartacus, Hitchcock-films en talloze andere verboden vruchten.
 

 


Andere artikels van hetzelfde type