DVDInfo.be - Besprekingen

:: BESPREKINGEN ::

D-WAR

Bespreking door: Werner - Geplaatst op: 2008-06-05

FILM
Vijfhonderd jaar geleden streden op het slagveld in Korea twee grote slangen, Imoogi, om het recht om als hemelse draak ten hemel te mogen stijgen. Daartoe hebben ze echter de één of andere toverspreuk van de jonge vrouw Narin (Hyojin Ban) nodig. De jonge ridder Haram (Hyun Jin Park) die zijn gevoelens voor haar niet meer kan verstoppen, sterft nog liever met haar de verdrinkingsdood dan dat hij in de handen valt van de slechte slang Buraki.

Los Angeles, heden. Journalist Ethan Kendrick (Jason Behr) heeft in zijn jeugd de schub van een draak gezien en een redelijk seniele antiquair (Robert Forster) heeft hem verzekerd dat hij, Ethan, de reïncarnatie is van Haram. Ethan gaat op zoek naar een zekere Sarah Daniels (Amanda Brooks) die volgens hem de nieuwe Narin is. Sarah, te herkennen aan een tatoeage van een draak, zit in de psychiatrie, ten prooi aan waanideeën over een grootse ramp die op komst is, en ze krijgt gelijk: Buraki valt Los Angeles aan en richt er een schadedossier aan waar elke verzekeringsmaatschappij zijn nek over zou breken. Tegen dat het leger de grote middelen inzet, wordt Los Angeles overspoeld door uit de mist opdoemende Koreaanse troepen met in hun ruiterij monsters met raketwerpers en vuurspuwende draken. De Amerikaanse weermacht wordt zonder al te veel moeite in stukken uiteen geblazen...

Een oorlog tussen draak en mens, die ons een Reign Of Fire-déjà vu gaf, waarin de strijdkrachten van Buraki op een hallucinatie van George Lucas lijken waaraan we een Star Wars-episode I-déjà vu overhielden, wordt op het nippertje voorkomen door een vliegende monnik die ons een Crouching Tiger, Hidden Dragon-déjà vu gaf. In het heden terroriseert een monster, waarin eerst niemand wil geloven, een binnenstad, waarbij we een Godzilla-déjà vu krijgen, en het beest heeft het gemunt op een jonge weerbare vrouw die dan ook nog eens Sarah heet, die "voor haar eigen bestwil" in een psychiatrische instelling is opgesloten, maar die de sleutel tot het verzet blijkt; onwillekeurig krijgen we hier een Terminator 2-déjà vu. Na héél wat omzwervingen, onder meer naar een hypnotherapist die Sarah laat zweven en ons met een Exorcist- déjà vu opzadelt, en waarbij ze achtervolgd worden door een reuzenslang die herinneringen oproept aan die uit Harry Potter, waardoor we getrakteerd worden op een Harry Potter And The Chamber Of Secrets-déjà vu, worden onze helden uiteindelijk toch overmeesterd en naar de Mordor-achtige hoofdverblijfplaats van Buraki gebracht, waarbij dan weer een Lord Of The Rings-déjà vu zich aandient bij het zien van de decors.

En dan nu: hoe verdedig je in godsnaam de artistieke keuzes? "Keuzes" is wat veel gezegd, want zowat alle plotelementen zijn uit andere, recentere films gejat. Met 32,000,000 dollar was het budget ruim voldoende voor een film waaraan de acteurs en de scenarioschrijvers gezamenlijk iets van een 4,214 dollar en 13 cent hebben overgehouden (optimistisch geschat) en was er een monsterbudget vrij voor speciale effecten. En als deze guilty pleasure nu één kwaliteit heeft waarmee uitgepakt mag worden, dan is het toch wel de overdonderende scène in de tweede akte waarin de Koreaanse legers de frontale aanval inzetten op de Amerikaanse homeland security en die laatste rake klappen krijgt ook. Een grotere cultstatus dan een samoeraï op een raketwerpend dinosaurusrijdier dat het opneemt tegen een tank voorzien van mitrailleurgeweer is haast niet te bedenken. Een gigantische curryworst speciaal die helikopters uit de lucht plukt en doet neerstorten, en die tegelijkertijd ook nog bowling speelt met een bus... deze scènes zouden in een grootse Hollywoodblockbuster van Michael Bay niet misstaan. Bloed! (of toch: weinig bloed!) Explosies! Instortende gebouwen! Een heel apocalyptisch leger vol lelijke monsters.

Maar dan is er nog dat andere probleem: het scenario. Dat zit vól gaten: zich plotseling in "Mordor" bevinden, toch nog een gezellige strandwandeling maken terwijl Buraki het stadscentrum in puin en as legt, Buraki die gemakkelijk per auto kan verschalkt worden, maar vervolgens weer opduikt terwijl de hoofdrolspelers een lekkere cola drinken; maar vooral dat niemand zich vragen stelt bij de massa's vernielingen die Buraki aanricht vooraleer hij aan de wereld geopenbaard wordt - de enige die het wel gelooft, omdat hij Buraki in de zoo olifanten heeft zien opeten vliegt in een dwangbuis de cel in... zonder veel moeite iemand uit het bevolkingsarchief plukken van op... een krantenredactie. De lijst inhoudelijke fouten is eindeloos.

En ook dan zouden we nog de andere kant opkijken als het geheel tot iets zou dienen, een doel, een moraal, een zedenles, een boodschap die de film uitdraagt. Als er in deze film wijsheid zit, dan is het het soort wijsheid dat u bij het volgende bezoek aan uw Koreaans restaurant ook in de fortune cookie vindt. Nee, het alibi van deze film is enkel en alleen de middenscène, de aanval van de samoeraitroepen uit Korea op Los Angeles, niks meer en niks minder. Al de rest is vulsel dat zo'n surrealistische strijd de één of andere reden moet geven. Of dat geloofwaardig is, is van ondergeschikt belang en for the record: dat is het inderdaad niet.

Met een zéér groot inlevingsvermogen en de capaciteit om de meest dwaze premissen in de axiomatiek van het verhaal op te nemen, valt er dan tenminste in D-War van een joekel van een actiescène te genieten. In verhouding tot het budget is het inderdaad indrukwekkend wat daar allemaal aan pyrotechnologie is verbrast. Dát alleen maakt het de moeite waard om de film toch nog te bekijken. Huyng Rae Shim is zeker een man om in het oog te houden, want als hij eens voor de verandering een fatsoenlijk scenario in handen zou krijgen, dan kon er wel eens iets heel moois uit voortkomen.

BEELD EN GELUID
D-War heeft een eerder aggressieve en redelijk goede geluidsband in Dolby Digital 5.1, die alleszins in de vele actiescènes vanalles en nog wat uitstekend laat donderen. Ik kijk dan altijd even of de track ook standhoudt op de meer subtiele ogenblikken, maar die zijn in de film nauwelijks te vinden. Een enorm gevoel voor richting domineert en je denkt dat je na de film je tv-kamer zal moeten opruimen wegens alle rommel die alle richtingen is uitgevlogen. Het beeld is van een iets bescheidener kaliber: sommige scènes hebben niet voldoende contrast, zodat, als het donker wordt, personen, schimmen en monsters allemaal ordeloos in elkaar overvloeien. Vooral tijdens de finale confrontatie tussen de twee Imoogis (de "goeie" en de "slechte") is dat pijnlijk duidelijk. De kleuren zien er eerder wisselvallig uit, maar de aanvallen op L.A. genieten dan weer van een voortreffelijke detaillering. Kortom, a mixed bag.

EXTRA'S
Alweer krijgen we bij RCV zo'n disk die ons de stuipen op het lijf jaagt: geen extra's, wat cross-promotionele trailers, geen startmenu of geen ander soort menu, alleen maar de film lineair achter de extra's gezet. Deze manier van produceren hoort in het vhs-tijdperk thuis, niet in het dvd-tijdperk en nog minder in het Blu-raytijdperk. RCV is de trein aan het missen.

CONCLUSIE
Deze eerste kennismaking van Huyng Ray Shim met Hollywood levert alleszins een film op die stijf staat van uit andere films geplagieerde scènes. De prachtige uitwerking van de frontale aanval op L.A. met allerlei vliegend, slidderend en raketten afvurend ongedierte, tilt de film boven de middelmaat uit. Net.